تحمی به معنای پرهیز بیمار از مضرات است. این واژه در منابعی چون منتهی الارب و ناظم الاطباء به کار رفته و به مفهوم خویشتن‌داری نیز اشاره دارد. این واژه به معنای پرهیز بیمار از مضرات است و به مفهوم جلوگیری از آسیب‌های احتمالی بر سلامت فردی اشاره دارد. این واژه در ادبیات پزشکی و درمانی به‌ویژه در منابعی چون منتهی الارب و ناظم الاطباء به کار رفته است. اهمیت تحمی در این است که بیمار با آگاهی از مضرات و خطرات احتمالی، می‌تواند تصمیمات بهتری برای حفظ سلامتی خود اتخاذ کند و روند درمان را تسریع بخشد. این واژه به طور خاص در منابع پزشکی سنتی و کلاسیک مانند منتهی الارب و ناظم الاطباء مورد بررسی قرار گرفته است. این منابع به تعاریف و تعابیر مختلفی از تحمی پرداخته و توضیحاتی در خصوص اهمیت پرهیز از مضرات ارائه می‌دهند. مطالعه این متون می‌تواند به درک بهتر مفهوم تحمی و کاربرد آن در زمینه‌های بالینی کمک کند.
