لغت نامه دهخدا
( بیئة ) بیئة. [ ءَ ] ( ع اِ ) ( از ب وء ) جای دهی و فرودآوری. ( منتهی الارب ). جای فرودآوری. ( ناظم الاطباء ). النزول. ( اقرب الموارد ). || جای باش و منزل. ( منتهی الارب ). جای باش. ( ناظم الاطباء ). منزل. ( اقرب الموارد ). || حال، یقال: فلان ببیئة سوء و انه لحسن البیئة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ).
