لغت نامه دهخدا بحاء. [ ب َح ْ حا ] ( ع ص ) زن گلوگرفته گران آواز. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || ( اِخ ) پشته ای در بادیه. ( آنندراج ). پشته ای است در بادیه. ( منتهی الارب ).
