بجدق در فارسی به نوعی گیاه علفی و دارویی از خانواده بارهنگ گفته می‌شود که بیشتر در نواحی خشک و بیابانی می‌روید. این گیاه با نام علمی Plantago psyllium L. شناخته می‌شود و در طب سنتی کاربرد فراوان دارد. بجدق گیاهی یک‌ساله است با برگ‌هایی باریک، دراز و نوک‌تیز که معمولاً به‌صورت متقابل یا سه‌تایی بر روی ساقه قرار دارند. گل‌های آن به صورت سنبله‌ای و مجتمع در انتهای ساقه‌ها ظاهر می‌شوند و میوه‌اش پوشینه‌ای است که درون آن دانه‌های ریز، قهوه‌ای‌رنگ و لعاب‌دار قرار دارد. این دانه‌ها بخش دارویی اصلی گیاه محسوب می‌شوند و خاصیت نرم‌کنندگی و ملین دارند. در طب سنتی ایران و سایر مناطق مدیترانه‌ای از بجدق برای التیام زخم‌ها، بهبود مشکلات گوارشی و کاهش التهاب استفاده می‌شود. این گیاه در نواحی مدیترانه، شمال آفریقا و جنوب غرب آسیا از جمله ایران به‌صورت خودرو می‌روید. بجدق را در زبان فارسی و عربی با نام‌های دیگر همچون اسفرزه، بارهنگ، بزر قطونا، برغوثی و اسپغول نیز می‌شناسند. لعاب دانه‌های آن هنگام تماس با آب متورم می‌شود و به‌صورت ژل نرم و لغزنده درمی‌آید که در تهیه داروهای گیاهی و درمان یبوست کاربرد دارد.