لغت نامه دهخدا بثعاء. [ ب َ ] ( ع ص، اِ ) تأنیث ابثع، زنی که لبهای وی سرخ و سطبر گردیده باشد از غلبه خون. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). ج، بُثع.
