در لغتنامه‌های کهن زبان فارسی، واژۀ اَکَظّ به عنوان صفتی برای افرادِ فاقد دندان به کار رفته است. این کلمه از ریشۀ عربی اخذ شده و در متون معتبری همچون کتاب المصادر زوزنی به‌صورت دقیق تعریف شده است. بر پایۀ این تعریف، اَکَظّ به کسی گفته می‌شود که دندانهایش به‌طور کامل از جایگاه اصلی خود یعنی از بیخ افتاده باشند.
این واژه در دستۀ صفات مشبهه قرار می‌گیرد و حالت اغراقآمیزی از بی‌دندانی را نشان می‌دهد. استفاده از چنین واژه‌هایی در متون قدیمی، گویای دقت نظر ادبا و لغویان در ثبت جزئیات ظاهری و توصیف احوال افراد بوده است. امروزه هرچند این لغت در گفتمان روزمره کمتر به کار می‌رود، ولی در متون تخصصی ادبیات و زبان‌شناسی جایگاه خود را حفظ کرده است.
