کلمه اهتیاب در زبان فارسی قدیم به معنای ترسیدن، هراسان شدن یا دچار اضطراب شدن است. این واژه بیشتر در متون ادبی، تاریخی و شعری دیده می‌شود و نشان‌دهنده حالتی از شوک یا وحشت ناگهانی در انسان است. اهتیاب نه تنها بیانگر احساس فرد نسبت به خطر یا حادثه است، بلکه گاهی به عنوان ابزاری ادبی برای ایجاد هیجان و تصویرسازی صحنه‌های پرتنش در داستان‌ها و اشعار به کار می‌رفته است.
در ادبیات فارسی، شاعران و نویسندگان کهن از این واژه برای توصیف واکنش شخصیت‌ها به رخدادهای غیرمنتظره یا ترسناک استفاده می‌کردند. به عنوان مثال، هنگامی که شخصیت داستان با حادثه‌ای غیرعادی مواجه می‌شد، اهتیاب او بیانگر شدت احساسات و تأثیر اتفاق بر روح و روان شخصیت بود. این واژه در کنار دیگر واژه‌های مرتبط با هیجان و اضطراب، توانایی نویسنده را در انتقال حس واقعی ترس به خواننده افزایش می‌داد.
