ابوالحسن محاملی. [ اَ بُل ْ ح َ س َ ن ِ م َ م ِ ] ( اِخ ) احمدبن محمدبن القاسم بن اسماعیل بن سعدبن ابان الضبی. فقیه شافعی. مولد او به سال 368 هَ. ق. وی در فقه شاگرد ابوحامد اسفراینی بود و در ذکاء و حسن فهم از اقران درگذشت و در فقه براعت یافت و در حیات استاد و هم پس از او به بغداد تدریس کرد و از محمدبن مظفر و طبقه او استماع حدیث داشت. او راست بمذهب شافعی: کتاب المجموع و آن کتابی بزرگ است. کتاب المقنع. کتاب اللباب. کتاب اوسط. کتاب المسائل فی الفروع. و در علم خلاف او را تصانیف بسیار است. در سال 415 درگذشته است.
