واژه «ابضع» در لغت عربی به معنای ناقص، کم، ضعیف یا دارای نقص و نقصان است. این صفت معمولاً برای اشاره به چیزی که کامل نیست یا برخی از اجزای آن کم یا نقصان دارد به کار می‌رود. در کاربردهای مختلف، ابضع می‌تواند به اشخاص، اشیاء، اعضای بدن یا اموری که ناقص و ناکامل هستند نسبت داده شود.
در متون ادبی و علمی، ابضع گاه به صورت مجاز و کنایی نیز استفاده می‌شود تا وضعیتی را نشان دهد که کامل نیست، کم‌بهره است یا نیازمند تکمیل و اصلاح است. این کاربرد استعاری در اشعار و متون کهن فارسی و عربی برای بیان ضعف، نقصان یا محدودیت‌های فرد یا موضوع به کار گرفته می‌شود.
از نظر فقهی یا پزشکی در متون قدیمی، ابضع گاهی برای اشاره به اعضای ناقص بدن یا وضعیت‌های ناقص فیزیکی نیز به کار رفته است. به این ترتیب، این واژه هم دارای کاربرد عمومی در زبان و هم کاربرد تخصصی در علوم مختلف بوده و معنای کلی آن ناقص بودن یا کمبود داشتن است.
