کله پرور

ما سایه پرور شجر طور نیستیم در آفتاب روی تجلی نشسته ایم

روشن در آتش است چو پروانه بر سپهر از رشک شمع آن رخ جان پرور آفتاب

سرود عشق ز تن پروران مجو صائب چه ناله خیزد ازان نی که پرشکر باشد

هر بوسه کز او به قهر بستانم چون آب حیات هست جان پرور

شاهدی کو که یک نفس گوشی بدل درد پرور اندازد