معنی سلطان ابوسعید

لغت نامه دهخدا

سلطان ابوسعید. [ س ُ اَ س َ ] ( اِخ ) ( 855 - 873 هَ.ق. )فرزند شاهرخ نوه میرانشاه از سلسله تیموری که بعداز وی بسلطنت رسید. اوضاع ممالک شاهرخ بعد از او قرین هرج و مرج شد از هر جانب یکی از امیرزادگان بدعوی سلطنت برخاست تا نوبت به سلطان ابوسعید نواده ٔمیرانشاه پسر تیمور رسید که همه مدعیان ملک را برانداخت. در مدت سلطنت 18 ساله او از اغتشاش ولایت ایران جلوگیری شد و قسمتی بزرگ از ممالک شاهرخ مجدداً انتظام گرفت. ابوسعید در آغاز کار بیاری ابوالخیرخان اوزبک که او را پناه داده بود بپادشاهی رسید و پس از تصفیه امور خراسان و کابل و سیستان و خوارزم در 873 بدست حسن بیک آق قویونلو کشته شد. رجوع به تاریخ مغول شود.

فرهنگ فارسی

فرزند شاهرخ نوه میرانشاه از سلسله تیموری که بعد از وی بسلطنت رسید.

جمله سازی با سلطان ابوسعید

ابوالقاسم بابر، پس از ده سال حکومت، در ۸۶۱ ه‍.ق درگذشت و پسر یازده ساله‌اش، میرزا شاه محمود، در هرات جانشین او شد اما با حملهٔ ابراهیم، پسر علاءالدوله، از آنجا گریخت. جهانشاه در ۸۶۲ ه‍. ق، هرات را فتح کرد و ابراهیم را فراری داد. اما حکومت او در هرات هشت ماه بیشتر دوام نیاورد و با شنیدن خبر شورش فرزندش، حسنعلی بیگ، ناگزیر در ۸۶۳ ه‍.ق هرات را به سلطان ابوسعید واگذار کرد و به آذربایجان بازگشت.

سپهر مرتبه سلطان ابوسعید که شد سرای ملک ز معمار عدل او معمور

تاج‌الدین علیشاه در هنگام وزارت خویش مساجد و مدارس و عمارات بسیاری ساخت، از جمله عمارت «کارخانهٔ فردوس بغداد» که چهار هزار صنعتگر داشت. سلطان ابوسعید در نظر داشت که یکی از پسران تاج‌الدین علیشاه را به وزارت خود بگمارد، اما به سبب اختلاف میان دو پسر تاج‌الدین علیشاه، رکن‌الدین صاین را وزیر خود کرد.

ساقی به شکل جام زر آمد هلال عید می ده به فر دولت سلطان ابوسعید

گزارش محتوای نامناسب