لغت نامه دهخدا نااندیش انداز. [ اَ اَ ] ( ص مرکب ) نااندیش که بدیهه باشد. ( دساتیر ). نااندیشنده. بدیهه گو.
جمله سازی با نااندیش انداز دوستدار در این کتاب با نامگذاری «فرهنگ دینخو» بر فرهنگ دینی ایران، نااندیشی و ناپُرسایی آن را به چالش و پرسش، کشیدهاست.