بنا بر آموزه‌های قرآن کریم، جنّت یا بهشت، باغ‌های سرسبز و جاودانی است که خداوند رحمان، به عنوان پاداشی والا به بندگان باایمان و شایستهٔ خود وعده فرموده است. این وعدهٔ الهی، در آیات متعددی از قرآن مجید با توصیفاتی بدیع و شکوهمند، تصویر شده و جایگاهی ابدی برای کسانی معرفی گشته که در مسیر تقوا و طاعت گام نهاده‌اند. هرچند که این نعمت‌های بزرگ در دنیای مادی بر چشم‌های ظاهربین پوشیده است، اما مؤمنان با چشم دل و به یقین کامل، به آن می‌نگرند و تحقق آن را باور دارند.
وعدهٔ خداوند متعال، که بر علم و قدرت بی‌پایان او استوار است، قطعی و تخلف‌ناپذیر می‌باشد. این وعده، مانند دیگر سخنان پروردگار، حق است و بدون هیچ شک و ریبی در موعد مقرر خود، تحقق خواهد یافت. قرآن کریم با صراحت می‌فرماید که خداوند هرگز خلف وعده نمی‌کند و وعده‌های او همگی راست و ثابت‌شده هستند. بنابراین، بهشتِ موعود، واقعیتی است حتمی که فراسوی محدودیت‌های دنیوی ما وجود دارد و روزی در سرای دیگر، در تمامی شکوه و کمالش، بر مؤمنان آشکار خواهد شد.
در نهایت، ایمان به غیب و باور به وعده‌های الهی، از ارکان اساسی اعتقاد دینی به شمار می‌رود. امید به رحمت واسعهٔ خداوند و شوق رسیدن به آن باغ‌های پرنشاط و جاویدان، نیروی محرکهٔ مؤمنان در پیمودن راه صبر و تقوا است. این باور است که به زندگی دنیوی آنان معنا می‌بخشد و آنان را در برابر دشواری‌ها و آزمایش‌های گوناگون، استوار و پایدار نگاه می‌دارد.