واژه «چپاولگر» از دو بخش تشکیل شده است: «چپاول» و پسوند «-گر». «چپاول» در زبان فارسی به معنای غارت، دزدی، یا بردن اموال دیگران با زور است و از ریشه‌ی ترکی-مغولی وارد فارسی شده است. این واژه بیشتر در موقعیت‌هایی به کار می‌رود که گروهی با خشونت و بی‌قانونی به مردم یا سرزمین دیگر حمله کرده و دارایی‌های آنان را می‌برند. بنابراین، «چپاولگر» به کسی گفته می‌شود که این کار را انجام می‌دهد؛ یعنی غارتگر، تاراج‌کننده یا کسی که مال دیگران را به زور می‌گیرد.
در متون تاریخی و ادبی فارسی، «چپاولگر» اغلب برای توصیف سپاهیان یا مهاجمان بی‌رحم به کار رفته است؛ کسانی که پس از پیروزی در جنگ یا شورش، به شهرها و روستاها حمله می‌کردند و اموال مردم را به یغما می‌بردند. این واژه در کنار واژگانی مانند «یغماگر» و «غارتگر» معنا و کاربردی مشابه دارد. با این حال، این کلمه بار منفی بیشتری دارد و معمولاً با بی‌رحمی، بی‌عدالتی و بی‌انصافی همراه است.
در معنای استعاری، گاهی از این کلمه برای توصیف افراد یا نظام‌هایی استفاده می‌شود که با سوءاستفاده از قدرت، ثروت یا منابع عمومی را برای منافع خود می‌برند. در این معنا، چپاولگری تنها محدود به جنگ یا دزدی فیزیکی نیست، بلکه به نوعی فساد اقتصادی، سیاسی و اخلاقی نیز اشاره دارد. بنابراین، این کلمه نه‌فقط یک دزد یا مهاجم، بلکه نمادی از انسان طمع‌کار و بی‌انصاف است که به قیمت رنج دیگران به منافع شخصی خود می‌رسد.
