پی درد زبانی ـ حلقی

دو لعل خویش را یک دم به وصف خود زبانی ده که همچون اوحدی ملک سخن زیر نگین بینی

با یار بگفتم به زبانی که مراست گر آرزوی روی تو جانم برخاست

از هیچ کس بجز دو زبانی ندیده‌ام خلق زمانه را همه گویی زبان یکی است