وصف شبهی

[ویکی فقه] وصف شبهی، وصف مشتمل بر صفت دارای مناسبت ذاتی با حکم می باشد.
وصف شبهی، وصفی است که همواره همراه حکم است (اطراد) و مناسبت ذاتی با حکم ندارد، ولی به سبب اشتمال آن بر وصف دیگری که مناسبت ذاتی با حکم دارد، این وصف نیز مناسبت تبعی با حکم پیدا می کند.
نکته
شبه نزد اصولی ها در دو معنا به کار می رود:۱. به معنای مسلکی از مسالک علت، که طریق کشف علت در قیاس است، و از طریق شبه اثبات می شود که وصف شَبَهی، علت برای حکم می باشد؛۲. به معنای وصفی که علیت آن برای حکم از طریق مسلک شبه که از مسالک علت است به اثبات رسیده است اما در عمل، از نظر بحث، تفاوتی بین این دو قرار داده نشده است و در بیشتر اوقات، وصف شبهی و شبه در یک معنا به کار می رود و در بعضی از کتاب ها، شبه را به وصف شبهی تعریف نموده اند

💡 غول شبهی چو شد نه ای الحق برده زنگی چو شد غلام نه ای

💡 ز شبه عَبهر چشمت خرد کند شبهی اگر ملوک زمانه تو را ز اشباهند

💡 اندر پی خورشیدش شب رو پی امیدش تا ماه بلند تو با مه شبهی یابد

💡 گهری کاز صدف آز و هوی بردی شبهی بود که کردی چو گهر مخزون

💡 عید افسر است بر سر اوقات بهر آنک شبهی است عین عید ز نعل تکاورش