قاسم اباد اسماعی

به پیش قاسم بی‌دل، که بحر جرعه اوست ز جام باده و پیمانهٔ که می‌پرسی؟

هرکسی را نام ده در خورد او، ای قاسمی نام عشق لاابالی «اعجب العجاب » ده

باده ام دادی و دل بردی و جان افزودی قاسمی حلقه بگوشان ترا حلقه بگوش

گر بدان خانه رسی وز تو سؤالی پرسند قاسم، از دیده بگو، قصه نادید مگو

قاسم از عشق تو مستست و در آن رو شده حیران زلف از چهره برانداز و جهانی بفتن ده