عنبر قنبر

پیش سروش چون خرامد خاک باش چون گلش عنبر فشاند باد باش

هر زمان سنبل هندوی تو در تاب شود که خرد نسبتم از بهر چه با عنبر کرد

خطت کشیده دایره عنبرین بماه خالت نهاده نقطه مشکین بر آفتاب

از زلفش آن دلی که زند دم، چگونه او یاد آورد ز نافه و عنبر به بو کند

صبح از نسیم زلف تو، یکدم دمیده است عالم همه شمامه عنبر، گرفته است

زند بر نافه آهو سیاهی غنچه لاله دهد خاک چمن بر باد بوی عنبر سارا