ضایعۀ استخوانی

اگر ز هستی ما نام بینشانی هست در آشیان هما مشت استخوانی هست

سوز عشق از سر ما تا دم آخر نرود استخوانی شده چون شمع ز داغت تب ما

چو خرما به شیرینی اندوده پوست چو بازش کنی استخوانی در اوست

سبک مگیر ز جا هیچ استخوانی را که چون صدف ز در شاهوار خالی نیست

هر کس‌ که سرکشیدست از خطّ طاعت تو صد درد بیش دارد زیر هر استخوانی