شعبه بن حنظله تمیمی

عروس در حالى كه گريه راه گلويش را گرفته بود، رو به حضار كرد و گفت: ديشبدر خواب ديدم كه درهاى آسمان باز شد و حنظله به سوى بالا پرواز كرد و از نظرمناپديد گرديد. من مى دانم كه شوهرم از اين جنگ برنخواهد گشت. خواستم شما گواهباشيد كه اگر فرزندى از من بوجود آمد، به شوهرم حنظله متعلق خواهد بود.

حضرت به موجب آيه، به حنظله اجازه داد كه بماند، شب زن او را به خانه آوردند، حنظله، با او وصلت كرد، و چون نماز صبح را خواند صلاح خواند برداشت به طرفاحد حركت كرد، زنش به او چسبيد كه صبر كن، آنگاه چهار نفر از مردم خويش راحاضر كرد، حنظله پيش آنها گواهى داد كه من با زنم وصلت كرده ام، و اگر نيامدم و ازاو فرزندى به دنيا آمد از من است.

پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - آن روز به خالد و زبير فرمود: ((جز با كسى كه باشما وارد جنگ مى شود، جنگ و خونريزى نكنيد))، ولى با اين وصف، خالد بيست و چند مرداز قريش و چهار نفر از ((هذيل )) را كُشت. پيغمبر - صلّى اللّه عليه وآله - وارد مكه شد،ديد زنى را كشته اند. از حنظله كاتب پرسيد چه كسى او را كشته است ؟

و ظـهـور عـلائم حـتميه در كتاب كمال الدين ص 365 (465) از عمر بن حنظله از حضرتصادق عليه السلام روايت شده كه مى فرمايد: پيش از قيام قائم وقوع پنج واقعه حتمىاسـت: آمـدن شـخـص يـمـانـى، و سـفـيـانـى، و صـيـحـه آسـمـانـى، وقتل نفس زكيه و فرو رفتن سپاهى در بيابان بين مكه و مدينه. و نيز (466) از حضرتصـادق عـليـه السـلام روايـت كرده كه فرمود خروج سفيانى حتمى است و در ماه رجب اتفاقخوهد افتاد.

حنظله در ميدان احد، مردانه به صفوف حمله مى كرد و از دين خدا حمايت مى نمود. ناگاه ازسپاهيان قريش نيزه خود را به شكم او فرو برد. وى به جاى اينكه به عقب برگردد تااز فشار نيزه در امان بماند، جلو رفت و با جلو رفتن، نيزه از پشتش به در آمد. ولى درآخرين رمق، كه كاملا به قاتل خود نزديك شده بود، با شمشيرش سر از بدن او برداشت.