زبان اور شدن

عدل تو تیغ کیا گر بفسان برزند باز تواند برید، دست و زبان لهب

ای خداوندی، که از بهر ثنای بزم تو سوسن اندر بوستان باده زبان گردد همی

چگونه بی سبب آید ز دل سخن به زبان گهر به پای خود از بحر برنمی آید