روزگار گذشتن

بگشاد عشق روی تو چون روزگار دست دست غمت ببست مرا استوار دست

هم زاریی به حق بر و عجزی نزاریا با روزگار زور مکن چون نمی‌رود

به آب تیغ فرو شوی از زمانه فتور به باد گرز برآور ز روزگار دمار

برون ز خانه مرو، وضع روزگار ببین چمن خنک شده و کنج آشیان گرم است

به روزگار، سر من فرو نمی آید وگرنه تربیتم را نمی کند تقصیر

اهل هنر بتربیتت زنده گشته اند احرار روزگار ترا بنده گشته اند