خیمه‌گستری یا خیمه‌زدن، به فرایند نصب و برپاسازی چادر اطلاق می‌شود که از دیرباز در فرهنگ‌های گوناگون، به‌ویژه در میان جوامع عشایری و مسافرتی، رواج داشته است. این اقدام که معمولاً با استفاده از سازه‌های پارچه‌ای یا چرمی انجام می‌گیرد، به‌منظور ایجاد پناهگاه‌های موقتی و قابل حمل صورت می‌پذیرد. برپا کردن خیمه نه‌تنها کاربردهای کاربردی در زمینه اسکان و استراحت دارد، بلکه در بسیاری از آیین‌ها و مراسم جمعی نیز به‌عنوان نمادی از هم‌زیستی و سادگی به‌کار می‌رود.
این فرایند، که در متون کهن و سفرنامه‌های تاریخی نیز به‌کرات به آن اشاره شده است، نیازمند مهارت و دقت در اجراست؛ چرا که استحکام و پایداری خیمه در برابر عوامل طبیعی مانند باد و باران، وابسته به نحوه صحیح نصب آن است. خیمه‌گستری در گذشته بیشتر با استفاده از ابزارهای ساده و مواد اولیه در دسترس انجام می‌شد، اما امروزه با پیشرفت فناوری، انواع چادرهای پیشرفته با طراحی‌های مهندسی‌شده نیز تولید و مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در مجموع، خیمه‌زدن تنها یک اقدام فنی برای ایجاد سرپناه نیست، بلکه فعالیتی است که در بسترهای گوناگون از جمله اردوهای نظامی، سفرهای کوهنوردی، گردهمایی‌های فرهنگی و حتی در موقعیت‌های اضطراری به‌کار گرفته می‌شود. این سنت کهن، پیوندی ناگسستنی با سبک زندگی سیار و طبیعت‌گردی دارد و در طول تاریخ، نقش مهمی در تأمین نیازهای اولیه بشر به پناهگاه ایفا کرده است.