خدای پرستیدن به معنای اظهار ایمان، احترام، بندگی و اطاعت نسبت به خداوند است. این عمل شامل عبادت، دعا، توسل و انجام فرایض دینی است که هدف آن نزدیکی به خدا و کسب رضایت او می‌باشد. پرستش خداوند در اکثر ادیان توحیدی، به‌ویژه اسلام، مسیحیت و یهودیت، اساس و پایه اعتقادات و رفتارهای دینی را تشکیل می‌دهد.
پرستش خدا، علاوه بر بعد معنوی، نقش مهمی در هدایت اخلاقی و رفتارهای انسان دارد. فردی که خدای خود را می‌پرستد، به ارزش‌ها و اصول الهی پایبند می‌ماند و زندگی خود را بر اساس عدالت، محبت، راستگویی و مسئولیت‌پذیری بنا می‌کند. این رابطه انسانی با خداوند باعث آرامش روح، تقویت امید و ایجاد انگیزه برای انجام کارهای نیک می‌شود.
خدای پرستیدن در فرهنگ‌ها و مذاهب مختلف، به اشکال متفاوتی انجام می‌شود؛ مانند نماز، روزه، قربانی، نیایش، ذکر و نذر. این اعمال نه تنها به شکل فردی بلکه به صورت جمعی نیز صورت می‌گیرند و جامعه دینی را به هم پیوند می‌دهند. مهم‌ترین نکته در پرستش خدا، خلوص نیت و توجه قلبی است که عبادات را ارزشمند و مقبول می‌سازد.
