لغت نامه دهخدا
حسن طبری. [ ح َ س َ ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ ) ابن علی بن محمدبن علی بن حسن طبرستانی مازندرانی شیعی امامی، معروف به عماد طبری. در 673 هَ. ق. ساکن قم بود.او راست: «احوال السقیفة» و اربعین بهایی و جز آن که در هدیةالعارفین ( ج 1 ص 282 ) و ذریعه یاد شده است.
حسن طبری. [ ح َ س َ ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ )ابن قاسم، مکنی به ابوعلی. فقیه شافعی. در سال 350 هَ. ق. درگذشت. او راست: «الافصاح » در شرح مختصر مزنی و «الایضاح » در فروع و «التهذیب » که «زوائدالمفتاح »نیز نامیده شود، «الجدل »، «اصول فقه » و «المجرد» درمناظره. ( هدیةالعارفین ج 1 ص 270 ) ( زرکلی چ 1 ص 236 ).
