حبیب اﷲ قمی

برای مصلحت خویش چند روز، حبیب بیا متابعت شیخ خرقه پوش کنیم

دل شده را صبر وشکیب از کجاست تاب صبوری ز حبیب از کجاست

خود ز دریا شنو که میگوید ما توئیم ای حبیب تو مائی

بر درد عشق دوست مرا گر طبیب نیست هیچم دوای درد چو وصل حبیب نیست

حبیب اللّه و بیچون و چرائی سزد گر مرمرا راهی نمائی

نشد راضی از من بدانها حبیب نخورد از چنین رنگ و زیور فریب