بال اتشیان

شبها منم و اشکی، وز خون همه بالین تر عشق این هنرم فرمود، ار عیب نفرمایی

در دل امشب شورشی چون صبح محشر داشتیم بالشی زیر سر از بال سمندر داشتیم

سر نمی‌مالیم در بالین یار روی ما بر آستان لایق‌ترست

یا طوطیکی به خاربن خفته کش زمرد بال و لعل منقارست

تا قناعت کرد مشت استخوانم را غبار روز و شب در سایه بال هما سر می کنم