دولفین سرپوزه ای خوش خوراک

ای خوش آنان که ز شوق قد سرو و رخ گل، در مقامات غزل همدم مرغ سحرند

ای خوش آن عقل که پهنای دو عالم با اوست نور اِفرِشته و سوز دل آدم با اوست

ای خوش آن عاشق بدنام که او نام نداشت کامجوی آنکه در این دیر سر کام نداشت

خوبی پا در رکاب مه ندارد اعتبار ای خوش آن حسنی که باشد جاودان چون آفتاب

ای خوش آن صوتی که او جویای اوست رأی این، در هر چه خواهد، رأی اوست