بقایی

بقایی. [ ب َ ] ( اِخ ) از سخن سنجان قهستان است و شاعری خوش بیان و در فن معانی و بیان استاد. از اوست:
بدور حسن تو پرسند گر ز مردم راست 
ز صد هزار نگوید یکی دلم برجاست.( از صبح گلشن ).بکشتگان ره عشق بی خبر مگذر
که جسم اگرچه خموش است جانشان گویاست.( از قاموس الاعلام ترکی ).
بقایی.[ ب َ ] ( اِخ ) محمد حسین خلف یادگار بیگ حالتی. از فضلاء شعرا بود و بناگاه جنونی بر او رسید که پدر خود را مسموم ساخت و بقصاص جان خود نیز باخت. از اوست:
دل زارم عبیر رحمت جاوید می سازد
بمن از ناز افشاند اگر آن گرد دامان را.( از صبح گلشن ).
بقایی. [ ب َ ] ( اِخ ) معروف به مولانا بقایی کمانگر. از اوست:
لب بدندان چه گزی از پی خاموشی من 
ناله ام را چو سبب آن لب و دندان شده است.( از صبح گلشن ).تا بزلف تو سر درآوردم 
سر بدیوانگی برآوردم.( از مجالس النفایس ).و رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج 2 شود.
بقایی. [ ب َ ] ( اِخ ) میرابوالبقا، از قصبه تفرش است. مردی است خوش رفتار ومؤدب و شوخ طبع، خالی از نفاق و دورویی. از اوست:
نسیم صبح چو بویی ز زلف یار گرفت 
جهان ز نکهت او بوی نوبهار گرفت.
رجوع به تذکره مجمعالخواص شود.