برون رفتن

برون‌رفتن مصدری مرکب است که به‌صورت فعل لازم به‌کار می‌رود. این واژه از ترکیب قید مکان بیرون یا برون با مصدر رفتن تشکیل شده و در زبان فارسی به‌عنوان فعل مرکب شناخته می‌شود. ساختار این واژه از نظر دستوری نشان‌دهنده‌ی ظرافت و توانایی زبان فارسی در ترکیب‌سازی و افاده‌ی معانی دقیق مکانی و حرکتی است. در کاربردهای متعدد، این واژه به معنای خروج از مکانی بسته یا محدود به‌کار می‌رود و می‌تواند در بافت‌های گوناگون، اعم از حقیقی و مجازی، مورد استفاده قرار گیرد. برای نمونه، در جملاتی مانند او از خانه برون رفت یا از حالت عادی برون رفت، این مصدر توانایی خود را در انتقال مفاهیم متنوع نشان می‌دهد. این انعطاف‌پذیری در کاربرد، برون‌رفتن را به واژه‌ای پرکاربرد در سبک‌های مختلف نگارش و گفتار تبدیل کرده است.