در علم حدیث، جهت صدور به انگیزه و هدف معصوم علیه‌السلام از گفتار، رفتار یا تقریرش اطلاق می‌شود. مقصود از این اصطلاح، بررسی انگیزه‌ای است که معصوم را به انجام عملی یا بیان سخنی واداشته و این موارد در قالب روایت نقل شده‌است. این انگیزه در شرایط مختلف، متفاوت است؛ گاهی بیان حکم واقعی شرعی، گاهی تقیه برای حفظ جان خود یا پیروان و گاهی نیز اهداف دیگری موجب صدور فعل یا قول از معصوم می‌شود.
در مباحث فقهی و استنباط احکام، توجه به جهت صدور روایت از اهمیت بالایی برخوردار است. فقیه در فرایند اجتهاد، علاوه بر اطمینان از صحت انتساب روایت به معصوم علیه‌السلام باید انگیزه صدور آن را نیز مورد بررسی قرار دهد. یکی از موارد کلیدی که در آن به جهت صدور استناد می‌شود، هنگام تعارض میان دو روایت است. برای نمونه، اگر دو روایت با یک‌دیگر تعارض داشته باشند و انگیزه صدور یکی از آنها تقیه و انگیزه دیگری بیان حکم واقعی باشد، روایتی که با هدف بیان حکم حقیقی صادر شده، ترجیح داده می‌شود.
بدین ترتیب، شناخت جهت صدور نه تنها در حل تعارضات روایی نقش تعیین‌کننده‌ای دارد، بلکه در فهم دقیق مراد معصوم و استنباط صحیح احکام شرعی نیز امری ضروری است. این توجه باعث می‌شود تا فقیه بتواند در پرتو شناخت شرایط و اسباب صدور روایت، به تحلیل دقیق‌تری از متون دینی دست یابد و حکم الهی را به گونه‌ای صحیح و مطابق با واقع استنباط نماید.
