در سنت اسلامی و متون دینی، به ویژه قرآن کریم، بر رعایت حقوق فرزندان تأکید فراوانی شده است. نخستین و بنیادیترین حقی که برای فرزندان به رسمیت شناخته شده، «حق حیات» است که زیربنای سایر حقوق محسوب میشود. قرآن کریم با صراحت و شدت، هرگونه اقدام به کشتن فرزندان را چه از روی ترس از فقر و تنگدستی و چه به دلیل ننگ شمردن دختربودن آنان نهی کرده و این عمل را همسنگ شرک به خداوند و رفتاری نابخردانه و گناهی بزرگ برشمرده است. این تأکید تا بدانجاست که قرآن، سلب حیات از کودکان را عاملی برای گمراهی و خسران و خروج از مسیر هدایت الهی میداند و حتی از پیامبر اکرم(ص) میخواهد تا با گرفتن بیعت از زنان، بر ترک این عمل ناروا پایفشاری کند.
علاوه بر حق حیات، قرآن کریم به پرورش جسمی و سلامتی نوزاد نیز توجه ویژهای نشان داده و بر تغذیه او از طریق شیر مادر تأکید نموده است. در برخی آیات، مدت زمان شیردهی دو سال کامل بیان شده و حتی مجموع دوران بارداری و شیردهی سی ماه ذکر گردیده است. در این زمینه، دیدگاههای مختلفی میان مفسران درباره وجوب یا عدم وجوب شیردهی توسط مادر و نیز چگونگی محاسبه این مدت مطرح است. همچنین، تأمین هزینههای خوراک و پوشاک مادر در دوران شیردهی به عهده پدر نهاده شده که نشاندهنده اهتمام قرآن به حفظ سلامت مادر و کودک است. البته در شرایط خاص، مانند جدایی والدین، با توافق طرفین اجازه داده شده تا مدت شیردهی کاهش یابد یا کودک به دایه سپرده شود.
در نهایت، قرآن کریم در عین توجه به حقوق فرزند، رعایت تعادل و پرهیز از زیانرسانی به والدین را نیز خاطرنشان میسازد. بدین ترتیب، احکام و توصیههای مربوط به فرزندپروری در چارچوب مصلحت خانواده و با درنظرگرفتن توانمندیها و محدودیتهای والدین تنظیم شده است. این نگرش جامع، بیانگر عمق دیدگاه اسلامی در تلفیق حقوق کودک با مسئولیتپذیری و عدالت در نظام خانوادگی است.