پس کوهه

بگفت این و بر کوه پیکر نشست چو بر کوهه پیل نر شیر مست

ز زین کوهه گرز گران برکشید چو آتش بدان دشمنان بررسید

به ناگه سواری به فولاد غرق ابر کوهه ی باد پایی جوبرق

زبس کشته افکند در کارزار زمین گشت چون کوهه ی کوهسار

اگر کوهی از کوهه در رزمگاه به نیزه ربایدت چون باد کاه

سراسیمه شد پور کشوادگان ز مستی همی سر به کوهه زنان