هم شاگردی

هوارانیم همنشین من چو خود من به شاگردی استاد عقل ایستادم

چنین می گفت شاگردی به مَکتَب که این مکتب چه تاریکست یارب

روزی شاگردی را گفت: چه بهتر بودی شاگرد گفت: ندانم گفت: جهان پر از مرد همه همچون بایزید.

روزی شاگردی با امام گفت: مردمان گویند ابوحنیفه شب نمی‌خسبد.

کسی که فخر به شاگردی بهار نمود شد اوستاد و برآمد به نردبان ادب

ز بس شاگردی عشقت به مکتب‌خانه‌ها کردم به درس عشق چون مجنون به عصر خویش استادم