نزول عام

آيه اولى تفريع و استخراج از آخرين خطاب عام (يا بنى آدم ) است، نظير تفريعاتىكه پس از هر كدام از خطابهاى عام قبلى ذكر شد. و آيات بعدى همه راجع به پيامدهاىدروغ بستن به خدا و عواقب وخيم تكذيب آيات او و همچنين بيان آثارى است كه بر ايمانبه خدا و عمل صالح مترتب مى شود، الا دو آيه آخر كه در آن دو بهاول كلام برگشت شده و با ذكر مساءله نزول كتاب، حجت را بر آنان تمام كرده است.

پس اينكه كلمه (سبيل ) را بكار برد كنايه است از اينكه آنها از آسيب ديدن ايمنند،مثل اينكه در يك بست محكم و دژى مستحكم قرار گرفته اند كه كسى راه به آنجا ندارد، ونمى تواند صدمه اى به ايشان برساند، و اين جمله بحسب معنى عام است هر چند از نظرتطبيق، مخصوص طوائف معاصر با نزول آيه و عذرخواهان از اعراب آن روز است.