مطلق و مقید موردی

[ویکی فقه] مطلق و مقید موردی، مطلق و مقیّد، از نوع کلّی و فرد می باشد.
مطلق و مقید موردی، در جایی است که دو عنوان مورد حکم مولا قرار می گیرد، که یکی از دیگری اخص می باشد، اما رابطه آنها، رابطه کلی و فرد است و در حقیقت، بیان افراد شده است. عرف در این جا تقیید را صحیح نمی داند، مانند: «احل الله التجارة» و «احل الله البیع» که تجارت اعم بوده و دارای مصادیق زیادی مثل اجاره، صلح و... است و بیع، یکی از آنها می باشد. در این جا در واقع اطلاق و تقیید نیست، از این رو مطلق بر مقید حمل نمی شود.

💡 در برابر غيب مطلق و نسبى، شهادت مطلق و نسبى است، كهاصل وجود آنها مانند معناى آنها در اثناى مطلب فوق روشن شد. شهادت مطلق نظيراصل واقعيت است كه نسبت به هيچ موجودى غايب و محجوب نيست.

💡 3. ظاهر آيه اين است كه دو عنوان يتيم و مسكين به نحو مطلق و با صرف نظر از قيد ايمان، موضوعِ حكم احسان است (گرچه يتيم و مسكين مؤ من، بر غير مؤ من ترجيح دارند)؛ چنان كه محقق حلّى؛ در كتاب ارزشمند شرايع الا سلام وف بر ذمّى را روا شمرده است (750)؛