مستعین بالله لقب ابوالعباس احمد بن محمد المعتصم بن هارون الرشید است که در خلافت عباسیان به قدرت رسید. واژه‌ی «مستعین» از ریشه «عَوْن» به معنای یاری گرفتن و کمک خواستن است و در ترکیب «مستعین بالله» به معنای «یاری‌جوی از خدا» به کار می‌رود. این لقب برای نشان دادن اتکا و توکل او بر خداوند در امور خلافت انتخاب شده بود.
او بین سال‌های ۸۶۲ تا ۸۶۶ میلادی خلافت را در بغداد بر عهده داشت. در منابع تاریخی از او به عنوان شخصی خوش‌سیما، خوش‌خلق و آشنا با ادبیات و شعر یاد شده است. با مرگ ابوجعفر محمد منتصر، مردم و بزرگان با او بیعت کردند و خلافتش آغاز شد. این دوران اما آرام و باثبات نبود، چرا که ترکان در ساختار قدرت عباسیان نفوذ زیادی داشتند.
مستعین بالله درگیر کشمکش‌های سیاسی و نظامی شد، به‌ویژه پس از آن‌که ترکان علیه او شوریدند و یکی از پسران متوکل را به خلافت نشاندند. نزاعی سخت میان دو خلیفه شکل گرفت که سرانجام به نفع رقیب تمام شد. مستعین در نتیجه این دسیسه‌ها از قدرت کنار گذاشته شد و پس از مدتی نیز به دست همان ترکان به قتل رسید.