قیاس مساوی

می‌توان این دومین ساختهٔ شاپور قریب را فیلمی دانست که به یک نسبت مساوی از مایه‌ها و لحظات ناب سینمایی برخوردار است. در نگاه اول، رقاصه شهر، فیلمی با یک قصهٔ مبتذل و پیش پا افتاده بنظر می‌رسد؛ اما چنین نیست، چرا که تماشاگر با دیدن فیلم، با اثری غیرقابل قیاس با دیگر فیلم‌های فارسی همنام و هم مضمون روبرو می‌شود. این فیلم به راحتی می‌توانست در دست یک کارگردان کم مایه از هم بپاشد. اما شاپور قریب با دید و بینشی ظریف فکر خود را به تصویر درمی‌آورد و بیان تصویری او اینجا و آنجا گیرا و مبتکرانه است (شروع و پایان فیلم). اگر بشود کثرت رقص یکنواخت فروزان را به پای آن گذاشت که او رقاصه است و به ناچار باید مدام برقصد، به کمتر عیب و نقص دیگری می‌توان در فیلم برخورد کرد.