[ویکی فقه] وصف قرار دادن وجه فعل وجوب یا استحباب هنگام قصد امتثال را قصد وجه وصفی گویند. قصد وجه (قصد وجوب یا استحباب) در عبادت به دو صورت امکان پذیر است: قصد وجه وصفی و قصد وجه غایی. در قصد وجه وصفی، عبادت متصف به وجوب یا استحباب قصد می شود؛ یعنی وجوب یا استحباب به صورت صفت عبادت، قصد می شود، مثل: قصد انجام نماز صبحی که به وجوب متصف است.
جمله سازی با قصد وجه وصفی
وجود وجه وصفی فعل متعدی در عبارتهایی با فاعل (درحالت غیرفاعلی) و مفعول (در حالت فاعلی) در فارسی باستان، تأییدی برحضور ساخت ارگاتیو (فرم مجهول) در نقش مسند در این زبان است. گایگر در سال ۱۸۹۳ به بررسی ساخت گذشتهٔ مجهول در زبانهای ایرانی پرداخت و استفادهٔ گستردهٔ ساخت مجهول را در پارسی باستان خاطرنشان کرد. مانند: "ima tya mana kartam" بهمعنای "آنچه که کردهٔ من است". او همچنین به وجود این ساخت در پهلوی ساسانی اشاره کرد. متخصصان معتقدند که این ساخت بعدها، اگرچه فرم مجهول اسم حفظ شده، ولی در معنای معلوم بهکار رفتهاست. پس ارگاتیو یعنی (اسم فاعل در فرم غیر فاعلی از فعل متعدی)