میرزا علیرضا اصفهانی متخلص به علیرضا پرتو، یکی از شاعران و خوشنویسان برجسته ایرانی در سده سیزدهم هجری قمری (نوزدهم میلادی) به شمار می‌رود. وی در لنجان اصفهان متولد شد، بر اساس منابع تاریخی، او در حدود ۱۲۱۳ هجری قمری به دنیا آمده و در سال ۱۳۰۳ هجری قمری در اصفهان درگذشته است.
آثار علیرضا پرتو
شعر: پرتو در قالب‌های مختلف شعر می‌سرود، از جمله غزل، قطعه، قصیده، رباعی، مثنوی و مسمط. دیوان اشعار او که توسط میرزا حسین‌خان انصاری گردآوری شده، در سال ۱۳۰۵ هجری قمری در تهران چاپ شد. درون‌مایه شعرهای او شامل ستایش پیامبر اسلام، اهل بیت (ع)، مرثیه‌هایی در رثای حسین بن علی، پند و اندرز، و عشق و عرفان است. او همچنین در سرودن ماده تاریخ توانمند بود.
خوشنویسی و تذهیب: برخی از آثار مهم خوشنویسی او شامل:
قرآنی تذهیب‌شده به خط نسخ که در سال ۱۲۹۷ هجری قمری به دستور فرهاد میرزا معتمدالدوله نوشته شده است.
دعای کمیل به خط نسخ در سال ۱۲۶۶ هجری قمری.
ماده تاریخ بنای مسجد صفای اصفهان به خط نستعلیق.
