شعر سرا ی

لغت نامه دهخدا

شعرسرای. [ ش ِ س َ / س ُ ] ( نف مرکب ) شاعر. شعرگو. گوینده. سراینده. شعرسرا. ( یادداشت مؤلف ):
وقت آن شد که به دشت آید طاوس و تذرو
تا شود بر سر شخ کبک دری شعرسرای.فرخی.همچون رده مور به دَرْشان شده از حرص
از تنگی دست این گُرُه شعرسرایان.سوزنی.