سر خویش گرفتن

گرم چو جامه بگیری شبی تو در بر خویش چو شمع صبح بپایت فدا کنم سر خویش

سعدی سر سودای تو دارد نه سر خویش هر جامه که عیار بپوشد کفن است آن

چنان گشت بیهوش چون مرد مست همی بر سر خویش بر زد دو دست

به چار بالش عزت چو جای نیست مرا بر آستان مذلت نهاده ام سر خویش

یکی دشنه بگرفت رستم به دست که از تن ببرد سر خویش پست