دانشنامه اسلامی
ترس و وحشت زیاد، از عوامل رسیدن جان آدمی به حلقوم است: «اذ جاءوکم من فوقکم ومن اسفل منکم واذ زاغت الابصـر وبلغت القلوب الحناجر...؛ به خاطر بیاورید زمانی را که آنها از طرف بالا و پائین (شهر) شما وارد شدند (و مدینه را محاصره کردند) و زمانی را که چشمها از شدت وحشت خیره شده بود، و جانها به لب رسیده بود...!» «وانذرهم یوم الازفة اذ القلوب لدی الحناجر...؛ آنها را از روز نزدیک بترسان، روزی که از شدت وحشت دلها به گلوگاه می رسد...»
نشانه مرگ
رسیدن جان به حلقوم محتضر، نشانه نزدیکی کامل وی به مرگ است: «فلولا اذا بلغت الحلقوم؛ پس چرا هنگامی که جان به گلوگاه می رسد (توانائی بازگرداندن آن را ندارید)؟!»(ضمیر «هی» در «بلغت» به « نفس » (جان) برمی گردد و رسیدن جان به گلو، کنایه از نزدیک شدن کامل وی به مرگ است.) هنگام رسیدن جان وی به حلقوم، در آستانه مرگ ضعف و ناتوانی به انسان روی می آورد: فلولا اذا بلغت الحلقوم• وانتم حینئذ تنظرون؛ پس چرا هنگامی که جان به گلوگاه می رسد (توانائی بازگرداندن آن را ندارید)؟! • و شما در این حال نظاره می کنید (و کاری از دستتان ساخته نیست).»
نزدیکترین به محتضر
خداوند، نزدیکترین افراد به محتضر، هنگام رسیدن جان وی به حلقوم است: «فلولا اذا بلغت الحلقوم• ونحن اقرب الیه منکم...؛ پس چرا هنگامی که جان به گلوگاه می رسد (توانائی بازگرداندن آن را ندارید)؟! •... • و ما به او نزدیکتریم از شما ولی نمی بینید».
نشانه حقانیت معاد
...
