تری یر

از خشکی زاهد دلم افسرد، حریفان وقت است که دامان تری داشته باشد

چنان بر آب خود آید چمن ز ابر بهار که هر زمان تری از شاخ ارغوان بچکد

ز فیض عام طراوت چنان تری شده عام که زهد نیز نماندست خشک در دنیا

گرچه گل بر بار چون بشگفت خود تازه بود تازگیش آخر صبا می‌بخشد و تری سحاب

بشهری چون روند از شهری، آنجا ز خود ناکس تری را برگمارند