آفرینْگان، از نیایش‌های کهن در آیین زرتشت، به‌معنای درود، ستایش و آفرین است. این نمازها به‌منظور بزرگداشت جشنها، پاس‌داشتِ افراد زنده یا یادبودِ روان درگذشتگان اجرا می‌شوند. آفرینگان‌ها به‌عنوان متونی روحانی، نقش مهمی در پیوند پیروان این دین با جهان مینوی و ارزش‌های اخلاقی ایفا می‌کنند و در برگیرنده‌ی مفاهیم عمیق سپاسگزاری و نیک‌اندیشی هستند.
مهمترین انواع آفرینگان‌ها عبارت‌اند از: آفرینگان دَهمان، آفرینگانِ گاهان، آفرینگان گَهَنبار و آفرینگان رَپیثوین. برای اجرای این مراسم نیازی به پرستشگاه یا مکان ویژه‌ای نیست و هر موبد یا هیربدی مجاز به خواندن آن است. این ویژگی، انجام عبادت را برای پیروان در محیط‌های گوناگون میسر می‌سازد و بر سادگی و معنویت درونی آیین تأکید دارد.
هر یک از آفرینگان‌ها در زمان مشخصی برگزار میشود: آفرینگان دَهمان در روزهای چهارم، دهم، سی‌ام و نیز در سالگرد درگذشت فرد خوانده میشود. آفرینگانِ گاهان، ویژه‌ی پنج روز پایانی سال زرتشتی است که به پنج گاهِ سروده‌ی زرتشت موسوم است. آفرینگانِ گَهَنبار در شفت گاهان (شش دوره) در طول سال انجام میشود که در اصل بازمانده‌ی جشن‌های فصلی ایران باستان است و آفرینگان رَپیثوین نیز به‌مناسبت هنگامه‌ی نیمروز اجرا می‌گردد.