در نظام‌های سیاسی و اجتماعی، یکی از اشکال اعتراض سازمان‌یافته، اعتصاب انقلابی نام دارد. این اقدام، که به صورت ترکیبی وصفی به کار می‌رود، به اعتصابی اطلاق می‌شود که با مشارکت گسترده‌ی عموم مردم و با هدف ایجاد دگرگونی‌های بنیادین در ساختار حکومت یا مبانی اجتماعی صورت می‌پذیرد. چنین حرکتی، فراتر از اعتراضات صنفی معمول، خواستار تحول در اساس نظام حاکم است.
بر اساس دیدگاه‌های متخصصان علوم اجتماعی و اقتصادی، اعتصاب عمومی تمام‌عیار، نماد و نمود بارز انقلاب کارگری به شمار می‌آید. هنگامی که تمامی قشرهای زحمت‌کش و تولیدکننده در یک حرکت هماهنگ، فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی را متوقف می‌سازند، این اقدام می‌تواند بیانگر اراده‌ی جمعی برای تغییر روابط قدرت و استقرار نظمی نوین باشد. همان‌گونه که در منابع معتبر از جمله کتاب اقتصاد اجتماعی اثر شمس‌الدین جزایری آمده است، این شکل از مبارزه، نقش محوری در نظریه‌های مربوط به جنبش‌های کارگری دارد. در حقیقت، اعتصاب انقلابی تنها یک ابزار اعتراضی نیست، بلکه نمایشی عینی از توان سازمان‌یافته‌ی توده‌ها برای بازتعریف چارچوب‌های حاکم بر جامعه است.