معنی اشرف الدین حسین

لغت نامه دهخدا

اشرف الدین حسینی. [ اَ رَ فُدْ دی ن ِ ح ُ س َ ] ( اِخ ) ( سید... ) ( 1288 هَ. ق. - 1313 هَ. ش. ) فرزند سیداحمد قزوینی از شاعران معاصر بود. پس از کسب علوم مقدماتی در قزوین برای تکمیل تحصیلات به بین النهرین شتافت ( 1300 هَ. ق. ) و بعد از پنج سال به ایران بازگشت و در رشت روزنامه «نسیم شمال » را انتشار داد و آنگاه که مشروطیت برقرار شد با فتح اﷲ سپهدار اعظم به تهران آمد و روزنامه مزبور را در تهران انتشار داد. این روزنامه در آن دوران بسیار مورد توجه مردم بود، چه اشرف الدین آثار خود را که اغلب اشعار فکاهی و اجتماعی و انتقادی بود، در آن منتشر میکرد. وی از شاعرانی است که بسبک فکاهی نیک شعر میسرود و الفاظ عامیانه را بکار میبرد. کلیات اشعار وی متجاوز از بیست هزار بیت است و کتاب «باغ بهشت » و «نسیم شمال » قسمتی از آثار فکاهی وی میباشد.

جمله سازی با اشرف الدین حسین

قزوین زادگاه شاعران طنزپرداز بزرگی همچون عبیدزاکانی، علامه دهخدا، سید اشرف الدین قزوینی و … بوده‌است.

آرامگاه دو تن از نوادگان امام محمد باقر(ع) به نام های سید علاءالدین و سید اشرف الدین در این روستا قرار دارد. این دو تن که در محل به "معصوم زاده" معروفند، جد بزرگ اکثر سادات اورازانی می‌باشند.

گزارش محتوای نامناسب