معنی اسرافیل در قران

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اسرافیل در قرآن. اسرافیل، فرشته ای مقرّب، ابلاغ کننده فرمان الهی به دیگر فرشتگان، دمنده صور و از حاملان عرش الهی در قیامت است.
واژه إسرافیل را به صورتهای دیگری نیز از قبیل «اسرافین»، «سرافین» و «سرافیل» ذکر کرده اند.
ریشه
برخی واژه إسرافیل را رباعی و گروهی با اصلی دانستن همزه، آن را خماسی می دانند. بیشتر لغت دانان اسرافیل را واژه ای غیر عربی دانسته اند؛ برخی آن را برگرفته از سریانی و مرکب از اسرا ( بنده ) و ایل ( خدا ) می دانند.
نامهای دیگر
نامهای دیگر اسرافیل (عبدالله، عبیداللّه، عبدالرّحمن) نیز با این معنا انطباق دارند. در روایاتی به نقل از پیامبر (صلی الله علیه وآله)، امام سجاد (علیه السلام)، صحابه و تابعان گفته شده است: هر اسم مرکبی که بخش دوم آن واژه ایل باشد (مانند جبرئیل، میکائیل و عزرائیل ) به نحوی بندگی خدا را می رساند.
← نام فرشتگان
...

جمله سازی با اسرافیل در قران

ز شاگردان نظر کن سرّ آن نور که اسرافیل در تو میدمد صور

«یاد آر ز شمع مرده یاد آر» که با نام «ای مرغ سحر» نیز شناخته می‌شود، شعری در قالب مسمط و شامل پنج بندِ نه‌مصراعی است که علی‌اکبر دهخدا در رثای جهانگیرخان صور اسرافیل سرود. این شعر نخستین بار در ۱۷ اسفند ۱۲۸۷ ه‍.خ در آخرین شمارهٔ نشریهٔ صور اسرافیل در ایوردون، سوئیس منتشر شد.

یَوْمَ یُنْفَخُ فِی الصُّورِ صور نام آن قرن است که اسرافیل در آن دمد.

گزارش محتوای نامناسب