ابوجحیفه وهب بن عبدالله

ابن عدى نيز گفته است كه وهب بن حفص از صالحان به شما مى آمد. او از كثرت زهد وپارسايى مدت بيست سال لب فرو بست و با هيچكس سخن نگفت، ولى همين مرد، دروغهاىشگفت انگيز و شاخدار ساخته است (916)!

نظير آن حديث وهب بن حمزه است كه در شرح حال وهب در ((اصابه )) آمده است: با علىمسافرت كردم، از وى ناراحت شدم. وقتى برگشتم شكايت او را به پيغمبر نمودم.

مـا ابـتـدا بـراى اطـلاع خـواننده محترم، سرگذشت آن حضرت را طبق گفتار برخى مفسراناهل سنت؛ مانند وهب بن منبه و نيز سِفْر ايوب (تورات )(615) و پاره اى از روايات كهشـبـيـه هـمـان گـفـتـار در آن هـا ذكـر شـده اسـت، بـه طـور خـلاصـهنـقـل مـى كـنـيم و سپس آن چه را موافق با تحقيق و مذهب حق است در اين باره از نظر شما مىگذرانيم.

ولى در سفر تكوين تورات فصل 35 جمله 18 مى خوانيم كهراحيل پس از آنكه بنيامين متولد شد، چشم از جهان فرو بست، و در بعضى از روايات كهاز وهب بن منيه و كعب الاحبار نقل شده، نيز همين معنى آمده است كه به نظر مى رسد ازتورات گرفته شده باشد.

صاحب مجمع البيان، سپس از وهب بن منبه نقل مى كند كه گفت ه: عيسى (عليه السلام ) ايندو رسول را به انطاكيه فرستاد. رسولان به انطاكيه رفتند، و به حضور شاه نرفتندو اقامتشان در آن شهر به طول انجاميد تا آنكه روزى شاه از دربار بيرون آمد، پس اين دونفر تكبير و ذكر خدا گفتند. شاه سخت در خشم شد، و دستور داد آن دورسول را به زندان برده و به هر يك صد تازيانه بزنند.

پدرش هبيرة بن ابى وهب بن عمرو بن عائد بن عمران بن مخزوم نام داشت. جعده مردىجنگجو، شجاع و فقيه بود كه حضرت امير (ع ) او را والى خراسان نمود. جعده جزوصحابه است كه رسول خدا (ص ) را همراه با مادرش، امّ هانى، در روز فتح مكّه ديده است؛ اما در آن روز پدرش، هبيره همراه عبداللّه بن زبعرى به نجران گريخت.