جاویش

شکیب ارسلان در جریان رویدادهای انقلاب عرب علیه امپراتوری عثمانی در سال ۱۹۱۶ شرکت نکرد، اما در مورد آن موضع گرفت؛ او از آن انتقاد کرد و از عواقب آن هشدار داد و این موقعیت به این واقعیت منجر شد که بسیاری به او بدگمان شدند؛ این موضع را تنها او اتخاذ نکرده بود بلکه موضع مشابهی توسط بسیاری از رهبران و متفکران مانند شیخ عبدالعزیز جاویش، رهبر محمد فرید، عبدالحمید سعید و دیگران گرفته شد. شکیب ارسلان توضیح می‌دهد که او معتقد است که کشورهای عربی تبدیل به مستعمره بین انگلیس و فرانسه خواهند شد.

آمریکایی‌ها زباله‌های اتمی را که دریکی از روستاهای استان خراسان مدفون شده‌است منفجر می‌کنند. در نتیجه تشعشعات شیمیایی ناشی از انفجار چوپان جوانی بنام «محمد» به بیماری مرموزی مبتلا می‌شود و گوسفندانش نیز تلف می‌شوند. اهالی روستا محمد و همسر و فرزند او و «عبدالله» برادرش را از ترس ابتلاء به همان بیماری وادار به ترک روستا می‌کنند. عبدالله و محمد و خانواده او به پایتخت می‌روند و عبدالله به کمک یکی از همولایتی‌های خود بنام «مرتضی» که مردی سودجو و طماع است، برادرش را به بیمارستان می‌برد. پزشکی انقلابی بنام «عطایی» که ماجرا را دریافته، موضوع را به رئیس بیمارستان گزارش می‌کند. سازمان امنیت و امریکایی‌ها، و در رأس شان «جاویش» قرار دارد، که از درز کردن موضوع بیمناکند تصمیم می‌گیرند محمد را به خارج منتقل کنند یا از بین ببرند. عطایی از ماجرا باخبر می‌شود و به کمک عبدالله و مرتضی، محمد را از بیمارستان می‌ربایند، مأموران ساواک در تعقیب مرتضی، محمد و عبدالله، مرتضی را به قتل می‌رسانند، اما نهایتاً عطایی و عبدالله محمد را نزد استاد دکتر عطایی می‌برند و عطایی با کمک استادش محمد را جراحی کرده و پس از چند روز او را مرخص می‌کنند. مأموران سازمان امنیت در تعقیب عبدالله و بقیه محمد و همسر و فرزند او را به قتل می‌رسانند و عبدالله، که به خشم آمده، بر سر راه جاویش رئیس گروه آمریکایی، کمین کرده و او را خفه می‌کند.